Οι YOVEL επιστρέφουν με τον δεύτερο δίσκο τους “Forthcoming Humanity” (self-released), ενώνοντας ιστορικά τους επαναστατημένους δρόμους της Αθήνας, της Αγίας Πετρούπολης, της Βαρκελώνης, του Σαντιάγο, της Ζούγκλας Λακαντόνα, του Παρισιού, του Πόρτλαντ, πατώντας πάνω στον παραδοσιακό νορβηγικό black metal ήχο και εμπλουτίζοντάς τον με τη στρατευμένη πολιτικά στάση τους.

Μόνο ως ενιαίο δημιούργημα, λοιπόν, μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει το “Forthcoming Humanity”, ως ένα βιβλίο με 9 κεφάλαια τα οποία πλέκονται μεταξύ τους και υφαίνουν τον ιστό της Αντίστασης και της Αλληλεγγύης, με την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη πάντα παρούσα, όπως και τη φωνή της Αντριάνας Ανδρέοβιτς στις αφηγήσεις.

“Ειρήνη. Ειρήνη. Είμαστε οι προλετάριοι” αναφέρει το εισαγωγικό “Debout les Morts”, που περιλαμβάνει απόσπασμα από το βιβλίο του Λειβαδίτη “Φυσάει στα Σταυροδρόμια του Κόσμου”, την ίδια ώρα που το εικαστικό στο booklet μάς μεταφέρει στην πρόσφατη κατάληψη του Πάνθεον στο Παρίσι από εκατοντάδες εκπροσώπους των Μαύρων Γιλέκων.

Ως φυσική συνέχεια έρχεται το “Peace”, με τον εμφατικό στίχο “Eίμαστε εμείς”, ενώ αυτή τη φορά το “Φυσάει στα Σταυροδρόμια του Κόσμου” συνδυάζεται εικαστικά με την Οκτωβριανή Επανάσταση, όπως άλλωστε και το εξώφυλλο του “Forthcoming Humanity”, βασισμένο στον πίνακα “New Planet” του Konstantin Yuon.

Με τη σειρά του, το μελωδικό “Woe to the Vanquished” έρχεται να ενωθεί με τα προηγούμενα (“So, where’s our Peace?”), και κάπου εδώ, κοιτώντας και τα γυαλιά του Salvador Allende στο βιβλιαράκι, μοιάζει σαν να κλείνει ο πρώτος κύκλος.

Ακολουθεί το κορυφαίο “To Arms” (η κραυγή “Στα όπλα...” από τα σημεία που ορίζουν τον δίσκο), με απόσπασμα από τη “Συμφωνία Αρ. 1” του Λειβαδίτη και απεικόνιση του βομβαρδισμού της Γκουέρνικα, ενώ αμέσως μετά δεν μπορούσε να παραλαμβάνει τη σκυτάλη κανένα άλλο από το “Epitaph”, χωρισμένο σε δύο μέρη και “αφιερωμένο” στη Συμφωνία της Βάρκιζας.

Το πρώτο μέρος με τίτλο “Revolutionary” περιλαμβάνει τα περίφημα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη “Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων, εμείς καθόμασταν τα βράδια και ζωγραφίζαμε σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου. Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας...”, ενώ η αναφορά στους γραμμένους “Σε Πακέτα Τσιγάρα” στίχους συνεχίζεται στο “Homeland” (“Γιατί δική μας πατρίδα είναι όλοι οι δρόμοι που στα πλάγια τους κοιμούνται οι σκοτωμένοι του αγώνα μας”).

Από την πλευρά του, το “So Our Flags Were Born” έρχεται την καταλληλότερη στιγμή, με απόσπασμα από τη “Μάχη στην Άκρη της Νύχτας”, το οποίο συνοδεύεται από την ιστορική φωτογραφία με τις μαυροφορεμένες γυναίκες στα Δεκεμβριανά και το πανό του Ε.Α.Μ. “Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα”.

Ακολούθως, η “Συμφωνία Αρ. 1” επανέρχεται στο “New Planet Earth”, με εικαστική αναφορά στον αγώνα των Ζαπατίστας, ενώ η αντίστοιχη παραπομπή στο κίνημα Black Lives Matter, με τη φωτογραφία από το διαλυμένο άγαλμα του Edward Colston στο Μπρίστολ και τα λόγια της Kimberly Jones, έρχεται στο ομώνυμο “Forthcoming Humanity” (ακόμα ένα στιχουργικό σημείο αναφοράς για ολόκληρο το άλμπουμ το “We decided to live... It is us - it is We”).

Ως επίλογος, δε, μας συντροφεύει - και πάλι αφηγηματικά, όπως στο ξεκίνημα – το “Love”, με απόσπασμα από το “Αυτό το Αστέρι Είναι για Όλους μας”, ενώ δεν είναι καθόλου τυχαία η τελευταία λέξη που ακούγεται στον δίσκο (“Πάμε!”), καθώς το αίσθημα της νίκης, άσχετα αν τούτη μπορεί να μην έρθει ποτέ, είναι ακριβώς αυτό που σου δημιουργείται μετά από την ακρόασή του “Forthcoming Humanity”. Και μετά... “Έγινε τότε μεγάλη σιωπή”... και ξανά από την αρχή...